Yazar: Seyhan TOK

Sanki bütün şehirler sonsuz bir uykuda. Minareler, eski avlular, dar sokaklar, çiçekler ve bakımsız bahçeler. Yalnız İstanbul uyanık, Yedi tepeli,

Bir mevsim beklersin hep birisini, yorgun yıldızlar gibi. Koca bir yazı geçirirsin öksüz bir denizin, tuzlu meltemleri kucak açar sana.

Yüreğine kara kına yakmış kadınlar, Alınlarına düşmüş solgun saçlarıyla, Kızıl bir akşamı yine kucaklayıp, Siyaha çalmış yarım yamalak sevinçleriyle demlenirler.  Sözde

Birbirlerinin içine geçmiş küflü, karanlık ve dar sokaklar. Her zamanki gibi rüzgara sırtlarını dönerler. Üstelik hangi sokağa çıkarsanız çıkın hep

Bahçe kapısından sızar gibi yalnızlığımız. Bizden bahseder gibi fısır fısır konuşan hep kapısını aralık bıraktığımız isyanımız. Biraz oyalanır gider her