Gecekondu

Saat gecenin On’u

Uyuyordu gecekondu

Bir göz oda sarmaş dolaş

Çoluk çocuk, yorgun homurtular

Bir sonraki yorgun güne

Dinç hazırlanmak için.

Eksik olmazı hani fırtına da

Yokmuş gibi esecek başka yer

Bu yüzdendi tıkıştırılması

Evlerdeki deliklerin bez parçalarıyla, gazete kağıtlarıyla.

Tek korkuları göçürüvermesiydi fırtınanın

Evlerini başlarına.

Korku, ekmek arası katığıydı yaşamlarının

Fırtına, yağmur, bekçi, polis.

En kötüsü de açlık.

Yırtıyordu geceyi bekçilerin düdük sesleri

Bir de Hürü karının gelini.

Beşinci doğumunda çığlık çığlığa

“Boşayacan bu avradı gene kız doğurursa”

Dedi oğlu ırgat Hıdır’a.

Bir erkek torunu olsun isterdi çok

Tosun gibi, kara yağız.

Niye Eşe nenenin, Hacı Dudu’nun erkek torunları olsun da

Hürü karının olmasın.

Murat koyacaktı adını, muradı olsun diye.

Mahallenin yarı doktoru

Komşu köşeden Hatçe ebe oğlan dedi

Bu sefer oğlan.

“Murat’ım” diye ünledi Hürü karı “ Murat’ım”

Dondu sevinci dudaklarında, kaldı öylece

“Çolak Murat’ım”

Bir kolu çolaktı Murat’ın.

“Kader” dedi komşular, “Allah’ın takdiri”

İnandılar da öylece.

Bir tek…

Bir tek Hıdır bilmişti ki

Değildi Tanrı’nın hikmeti

Yoksulluktu bu, gariplikti.

Neden kendi dölleri ya kör

Ya topal ya da çolak.

Ağanın tüm dölleri camız gibiydi.

Bilmişti ki…

Kaderleri de aynı olacaktı kendi gibi

Irgat, ırgat, ırgat….

Bildi de bunları Hıdır

Anlamadı neden böyle..

Bir onu bilemedi…

Geceyi son kez Hıdır yırttı avaz avaz

“Bana ettiğin bulasın

Saçın başın yolasın

Tanrım Tanrından bulasın

Ya hey Tanrım Ya hey”……