Yarın Bugün Olmadan

Hep yarını merak etmekle geçiririz zamanı, bu günü tam yaşayamadan. Hep yarın ne olacak endişesi ve merakı vardır bu günü yaşarken. Bildiğimiz bu gün varken bilemediğimiz yarını kurgularız kafamızda. Bu gün vardır halbuki elimizde rahat rahat harcayabileceğimiz ve kullanabileceğimiz. Kıymetini bilemeyiz bazen bu günün hep yarını düşünmekten.

Sabah güne uyanıp yaşama tekrar gözlerimizi açtığımızda akşam kaldığımız yerden devam ederiz. Önce saniyenin milyarlarca daha az süresinde dün neler olduğunu ve neler yaşadığımızı hatırlayıveririz, duşumuzu alırken ya da yüzümüzü yıkarken. Neleri yapamadığımızı düşünerek üzülmeye başlarız kahvemizi yudumlarken. Sonra da günü programlar ve yeni güne başlarız. Nedense bugünü dolu dolu yaşamak, okumak, yazmak, resim yapmak, sinemaya veya tiyatroya gitmek veya neyi en çok seviyorsak onu yapmak dururken yarın ne yapacağım diye düşünürüz, yarına çıkmak hiç de garanti değilken. Hangi aptalca bir trafik kazası, ya da pandemi veya tuttuğu takımın galibiyetini kutlayan bir insanımsının tabancasından çıkan bir mermi varken.

Şöyle bir düşünürsek dün bugün olan yarını düşünerek koca bir günü tükettik. Ve dün bu saatlerde bugünken bugün aynı saatlerde dün oldu. Bugün dün yarındı aslında ama harcadık ve yarın bugün oldu. İşte böylece hep günleri harcayarak yarınlara geldik ve yarınları bugün, bugünleri acımadan dün yaptık. Ne kazandık peki ya da elimizde ne kaldı yarının bugününde? Nasıl yaşadığımızı dahi zor hatırlayabildiğimiz dünde. Bir sene önce de dün, bugün ve yarın vardı, on sene önce de ve onlarca sene önce de. Hep yarın diye diye yaşadık ve dünün bugünlerini çok kötü harcadık.

Saçma sapan bir yazı gibi gelecek belki de bu yazdıklarım. Ama dün bu yazıya başladığımda bitiremeyeceğimi anladım ve yarın yazmak üzere yarım bıraktım. Dünün yarını bugün ve ancak şimdi devam ediyorum yazıma ve saat gecenin onunu geçiyor ve az sonra yarın gelecek. Yani dün yarın bitiririm diye yarım bıraktığım yazım bugün neredeyse bitmeyecek ve belki de yarına kalacak. Böylece yarın bugün olacak bu yazıyı bitirdiğimde.

Yaşam da böyle değil midir dostlarım? Hep “nasılsa yaparım, yarın yaparım, bugün söyleyemedim ama yarın söylerim” gibi ertelemeler dolduruyor yaşamımızı. Hep erteliyoruz kendimizi sanki yüz yıl daha yaşayacakmışız gibi. Oysa aşık Ruhsati pek de güzel özetlemiş;

Gördüm iki kişi mezar eşiyor

Gam kasavet gelmiş boydan aşıyor

Çok yaşayan yüze kadar yaşıyor

Gel de bu rüyayı yor deli gönül

Şu dünyada çok yaşayan yüze kadar yaşıyorken neyi hangi zamana hangi yarına bırakıyoruz ki? Yarın dediğiniz hemen bugün oluveriyor. Peki ne zaman söyleyeceksiniz sevdiğinize onu çok sevdiğinizi? Ne zaman dağlarda türkü çığıracaksınız özgürce? Ne zaman ağlayacaksınız hüngür hüngür utanmadan veya katıla katıla güleceksiniz etraf ne der diye düşünmeden? Patronunuza içinizden gelen o biriktirdiklerinizi yarın dün olunca mı söyleyeceksiniz?

Ne zaman özgür olmayı ve özgürce düşünmeyi ve özgürce yaşamayı düşünüyorsunuz? Yarın mı yoksa yarın bugün olunca mı veya “eyvah yine yarın dün oldu” diye dövünmeye başlayınca mı?

En iyisi mi dostlar YARIN BUGÜN OLMADAN VE BUGÜN DE DÜNE KARIŞMADAN özgürce yaşayalım.