Tükeniş

Umudun bittiği yerde başlarmış hüzün. Umudun bittiği yer tükenişin başladığı andır. Bir umuttur insanı yaşama bağlayan ve yaşatan. Bir umuttur insanın içini kaplayan ateş, bir umuttur insanı alıp götüren sonsuz mutluluklara.  Bir umutla başlar insan hayal etmeye çıkacağı yolculuğu. O yolculuk hep güneşli ve bahar dallarıyla süslüdür. Ve elinizden tutan her tökezlediğinizde yerden kaldıran biri vardır yanınızda. Sonsuz bir güven sarmalı içerisinde hisseder insan kendini. Nasıl olsa yanında onu her türlü sıkıntıdan kurtaracak birisinin olması ulaşılan en yüksek özgüven noktasıdır. Sevmek umutla başlar, sevilmek ise hayal ile umudun bileşkesidir.

Tüm yaşam boyunca hep umudu olmuştur insanoğlunun. Her devrin umudu farklıdır genellikle. Aynı olan ve değişmeyen tek umut aşka dairdir. Sevmek ve sevilmek üzerinedir. Tıpkı yazılan tüm aşk şarkıları gibi. İlk umut yaşamak ve hayatta kalabilmek üzerinedir. Bilinen veya bilinmeyen güçlerden korunmak için bilinmeyen güçlere umut bağlamaktır önceleri. Ama insanlığın gelişmesi ile birlikte bilinmeyen güçlere umut bağlamak gelişmemiş insan topluluklarına has bir özellik haline gelmiştir. Kendisini sosyal ve ekonomik alanlarda geliştiren insanlar ve toplumlar diğer insanlar ve toplumların umudu haline gelmiştir. İnsanlığın bu gelişimi umutları da böylece farklılıklara götürmüştür.

Gelişmemiş veya gelişmesi engellenmiş insan toplulukları umutlarını gelişmişliklerini tamamlayan bu egemen güçlere ve bilinmeyen güçlere bağlamışlardır. Ki, bu durum hep böyle süregelmiştir. Umutlarının her geçen gün azalmaya başladığını gören insan toplulukları zamanla tükenmeye başlamışlardır. Özetleyecek olursak; umudun bittiği yerde tükenmişlik başlamaktadır.

Bu durum sadece sosyal ve ekonomik genellemelerle sınırlı değildir. İnsan fıtratında var olan en önemli özelliklerden biri de sevgidir. Sevgi ve sevgiyi oluşturan aşk insanı ayakta tutan görünmez elementlerden biridir. Hamur sevgiyle yoğrulur ve heykeller olur. Notalar sevgiyle bir araya gelir ve en güzel şarkılar ortaya çıkar. Sevgi ile vurulunca davuldan bile ahenkli melodilerin çıktığı ve kulağı hiç de tırmalamadığı görülür. Yani yaşamın en önemli bir parçası da sevmektir, aşık olmaktır. Düşünün şöyle bir aşık olduğunuz zamanları. Kalbinizde her türlü müzik aletinin çalıp kulağınızda çın çın çınladığını hayal edin. Ne kadar muhteşemdir o sevgilinin uğrun uğrun bir bakışı, saçlarını sağdan sola atışındaki estetik. Bunlar insanın inçine dolan bahar meltemi gibidir. Sürekli mutluluk rüyaları gören bir uyku anı dedi insan.

Ne zaman ki o bakışlar değişir, o saçlar sağdan sola atılmaz, işte o zaman sanki dünya durmuş ya da baş döndürücü bir hızla dönmeye başlamıştır. “Durdurun dünyayı başım dönüyor” diye haykırmak gelir içinizden. O güzel rüyalar gösteren uykudan uyanılmıştır. Ayaklarınızı yerden kesen o tatlı meltem, bir kurşun ağırlığında yapışır tabanlarınıza. Değil o güneşli yemyeşil bahar dallarıyla süslü yolda yürümek, adım atacak haliniz kalmaz.  Birden güneş batıdan doğmaya başlamıştır karanlıklar saçarak. Suyun rengi değişmiş, kar bile siyah yağmaya başlamıştır sanki.  Bu demektir ki, umutlar bitmiştir.

İşte tükenmişlik burada başlar. Düne kadar uçarak gittiğiniz yollar dikenlerle kaplanmış ve yalınayak bu dikenlerin üzerinde ve kanlar içinde adımlar atmaktasınızdır tükenmişliğin sonsuzluğuna doğru. Coşku dolu umutların bitmesiyle kabus dolu günler ve karanlıklar çöker tepenize. Bunun adı tükeniştir.

Hep sevgiyle ve hep umutla kalmanız dileğiyle.