Sesimizi Duyuralım

27 Nisan Dünya Veteriner Hekimler Günü ve bu yıl bir basın açıklaması eşliğinde etkinlik düzenlenecek.
Mesleğe ve sorunlarına karşı, hatta içeriğine dair dikkat çekmek amaçlı.
Bu beni neden ilgilendiriyor ya da neden köşeme taşıdığıma gelince.
Bu konu aslında hepimizi ilgilendiriyor ve ben konuyu Işıklı Yol’da Bursa Veteriner Hekimler Odası Başkanı, (Türk Veteriner Hekimleri Birliği Merkez Konsey üyesi) ile birlikte ciddice gündeme getirmek istedim.
Nerden başlasam, nasıl anlatsam sanırım böyle bir durumda şarkı sözü olmuş.
Aklımdaki cümleler aynı anda dile gelmeyi deniyorlar.
Öncelik sokak hayvanları ve ortaya çıkan korkunç sonuçlar.
Kimse yargısız infaz yapmasın ve lütfen kızmaca darılmaca yok. Konu adilce, her yönüyle gündeme gelecek.
Konuyla ilgili sorumlu her kim olursa olsun pozitif ayrımcılık söz konusu değil.
Köyler, şehirler sokağa bırakılmış canlarla doldu. Bir heyecanla alıp hevesi bitince, bakımının zorluğu fark edilince bırakılan canlarla.
Onlara destek olmak için hayvanseverler mama bırakıyorlar, bu doğada yaşamaya, kendi beslenmesini sağlayabilenlere avlanmayı, doğa da bulmayı unutturuyor, doğada ki denge etkilenmeye başladı. Evden dışarı bırakılanlar da bu döngü de başka sorunlar yaşıyorlar. Belediyelerin besleme bakım stratejisi var ve ortaya kocaman bir karmaşa çıkıyor. Her yere bırakılan mamalar sanırım fayda yerine zarar da veriyor.
Ben konunun profesyoneli değilim lakin bu şehirde yaşayan bir insan olarak söz hakkım var. Zaten işin uzmanı konuya hem program da, hem de 27 Nisan da açıklık getirecek.
Öncelikli gündemim köpekler.
Sokaklar başıboş köpek dolu, aç kalınca vahşileşmeye başladılar, insanlara saldırıyorlar.
Gün geçmiyor ki bir saldırı haberi basında yer almasın.
Ben mahallemde yürüyüş yapamaya korkuyorum çünkü köpek sürüsü var hatta bazen arabadan inmek için havlayarak takip eden sürünün dağılmasını bekliyorum.
Geçtiğimiz günlerde bir baba çocuğunu kurtarmak için köpek sürüsünün içine daldı ve bu benim konuyu gündem yapma kararımı pekiştirdi.
Korkunç bir sahneydi ama film değil gerçekti.
Bayram için köyüme gittiğimde orada anlatılanlar kan dondurucu cinstendi.
Pandemiden önce başlamıştı aslında sorun, vahşi köpekler sürülere ya da ağıllara saldırıp hayvan telef ediyordular. Küçük köpekleri, kedileri de telef etmeye hatta yemeye başlamışlar, insanlara saldırdıkları için toplatılmışlar. Bu benim köyde edindiğim bilgi ya ülke genelinde durum nasıl?
Çocuklara hayvan sevgisi nasıl verilecek, insanlarda ki fobi nasıl geçecek, bu aşamaya nasıl geldik çözümü nedir?
Çip zorunluluğundan sonra sokaklarda ki hayvan popülasyonunda artış mı, oldu bana mı öyle geldi?
Daha narkozun etkisi geçmeden, yarası kapanmadan sokaklara salınan köpeklere ne oluyor biliyor musunuz, ölüyorlar. Sokakta, doğa da yaşamayı bilmeyen, yolda arabadan kaçamayan hayvanlar hem ülke ekonomisine ağır zarar veren kazalara sebep olarak korkunç şekilde can veriyorlar, hem de daha güçlü diğerleri tarafından katlediliyorlar.
Sürüsüne zarar verdiği, ağılına girdiği için vurulduklarını biliyor musunuz, oldukları yerde kalsın barınaklara götürülmesin derken bu sonuçlar aklınıza geliyor mu? (yasaları biliyorum, bende bir hayvanseverim, zaman zaman benimde köpeğim oldu lakin bu durum dikkatlice değerlendirilmeli)
Her can değerlidir lakin kimse kendi canını ya da evladınınkini korumak söz konusu olduğunda bunu hatırlamaz.
Çözüm benim elimde değil ama bir köşem ve bir programım var duyurmak insanlık görevim.
Konu çok önemli buradan başladım ama sadece sorun bununla kalmıyor.
Artan et&süt&yumurta fiyatları, azalan üretim, yetişilemeyen maliyet, kapanan çiftlikler de soruna dair.
Eğitime ne demeli, başta dediğimiz gibi kızmaca yok.
Veteriner hekimlik zor bir eğitim önemli bir iş, ya fakülteye girmek, o kolay işte.
Puanlar iyice düşürüldü, ziraat gibi oysa gerçekten zeki ve azimli insanlar buraya girebilmeli ki başarılı sonuçlar alabilelim. Hayvan sevdiği için veterinerlik yazan bir öğrenciye koçluk yaptım okulu bırakmak istiyordu çünkü mesleği, zorluklarını, cerrahi kısmını hiç hesaba katmadan tercih yapmıştı.
Bursa ovasında tarım ve hayvancılık tüm ülkeye yetip artabilecekken yazık ki et yemeyi bilmeyen çocuklar var. Doğru okudunuz ben ramazanda şahit oldum. Yumurta alamayan, süt içiremeyen hatta bu şehirde dikkatinizi çekerim evine şeftali götüremeyen ana babalar var bunun sorumlusu kimse bir an önce lütfen düzeltsin. Yarınlarımız diye umut yüklediğimiz çocuklarımız sağlıksız besleniyorlar hatta beslenemiyorlar.
Konuyu ziraat, tarım açısından daha önce ele aldık yine gündeme getiririz bu defa konu güvenli sokaklar, sağlıklı ve bol üretim, hakkı teslim edilmiş eğitim.
Yerel yönetimler, koruma dernekleri, akademik odalar ve üniversiteler işe hem bizi, hem sokakta ki canları korumak için önlem almak üzere iş birliği yapar mısınız lütfen.
Konuya dair konuşulacak çok şey var, programda devam edelim.
Sevgiyle kalın, gerçekten dünyayı sadece sevgi kurtaracak.