Ne yazayım?

Kadınları anlamak çok zor derler ya gerçekten de öyleymiş, bugün bunu daha iyi anlıyorum. Hani özellikle eski zamanlarda kadının pek çalıştırılmadığı ve ekonomiye katkı sağlamadığı yıllarda sabah evden çıkıp da işe giden kocasına “Bugün ne pişireyim” diye sorduğu günleri hatırladım. Erkek de pek mağrur bir edayla şöyle başını biraz geri çevirip “sen bilirsin hanım” dediği ve böylece eşini kendince eşini onurlandırdığı günlerdi. Fakat kadının sorduğu bu soru gerçekten içinden gelen bir soruydu, çünkü her gün yeni bir yemek pişirmek ve bunu düşünmek zor geliyordu. Önce mutfaktaki yemeklik malzemeleri bir düşünür ve onlara uygun ne pişirilebilir diye kafa yorardı. Her gün pilav pişirilmemesi gerektiğini iyi bilir ve son birkaç gün içinde pişirdiklerine benzer yemekler olmamasına özen gösterirdi. Çocukların da hangi yemeği sevip sevmediklerini de düşünmek zorundaydı. Öfff, özetle ne zor bir karar anıydı bu.

BUGÜN NE PİŞİRSEM?

Bugün pek de problem edilmiyor bu konu neredeyse. Çünkü çalışan kadın sayısı çok arttı ve erkeklerde de kadına karşı saygı daha da gelişti. Tanıdığım birçok erkek mutfağa girip eşine yardım ediyor ve hatta yemek dahi pişirebiliyor. Bir de hazır yemek kültürü topluma iyice yerleşmiş durumda. Lokantalar adeta altın çağlarını yaşıyor. Bütün bunlar çok doğal gibi gelmesine geliyor da hiç anlayamadığım (umarım beni affedersiniz) ve bana çok ters gelen bir konu da hafta sonu dışarıda kahvaltı alışkanlıkları var ki oldukça yaygınlaştı. Tembellikten mi, sosyalleşmek arzusundan mıdır bilemiyorum ama bildiğim bir şey var ki 2 kişilik bir kahvaltı parası ile 2 çocuklu bir aile bir haftalık kahvaltı malzemesi alır.  Ekonominin zor yıllarını bizzat yaşamış biri olarak bana tuhaf geliyor. Ha, hiç kimseyi de eleştirmek gibi bir saygısızlık içinde değilim.

Yazımın başında kadınları bugün biraz daha iyi anlıyorum demiştim. Gerçekten de nasıl her gün yemek yapmak, ya da ne pişireceğini düşünmek ne kadar zorsa her gün yazı yazmak da o kadar zormuş. Ha, siyasi konuda yazmak isterseniz günde on tane de yazarsınız bu ülkede, zira malzeme çok bol ve sürekli gündem değişiyor. Profesyonel köşe yazarlarına diyecek sözüm yok, çünkü bu iş onların ekmek parası, mesleği ve işi. Ama benim gibi amatör ve siyasi yazı yazmaktan imtina eden biri için bazı günler sıkıntılı olabiliyor. Belki de biraz tembellik yapma ihtiyacı oldu bilinçaltımda. Bu yüzden son iki gün yazı yazamadım. Sanırım son günlerdeki aşırı sıcakların ve işlerimdeki yoğunluk nedeniyle vücudum çok yorulmuş. Öyle olmalı ki, iki gündür bilgisayarın başına geçtiğimde anında uyuklamaya başlıyorum.

Bugün hem dinlenip hem de yazılar hazırlamayı ve yazmayı planlıyorum. Umuyorum ki bu iki günlük aradan sonra dostlarımla tekrar görüşebileceğiz. Takip eden dostlarımdan affedilmeyi umuyorum.

Sevgiyle kalın.