Nazım da Bizi Kandırmış

İlk delikanlılık yıllarımda tanıştım şiirlerinle ve dedim ki; “bu adamın neresi komünist, neresi vatan haini?”  Yazdıklarının neredeyse tamamı yurt ve insan sevgisiyle doluydu. Ve buram buram Anadolu kokuyordu. Neredeyse tüm şiirlerin bana göre çok güzeldi ve hatta her liseli genç gibi birkaç şiir denemelerim oldu ve baktım ki hep senin etkinde kalmışım. Gocunmadım gerçi bu etkileşimden, sonuçta dünyanın en büyük şairlerinden birinin etkisinde kalmak hiç de ayıplanacak bir durum değildi. Ama bugün sana sitem doluyum ve de çok kırgınım. Sen de kandırmışsın bizi. Hani ne diyordun ;

Güzel günler göreceğiz çocuklar

Motorları maviliklere süreceğiz

Çocuklar inanın inanın çocuklar

Güzel günler göreceğiz, güneşli günler.

İlk delikanlılığım bitti, delikanlı oldum, yaş aldım olgunlaştım ve yine yaş aldım ve sonbaharına girdim hayatımın ama hala güneşli günler görmenin hayalini kurmaktayım. Ne zaman göreceğiz güneşli günleri? Öldükten sonra mı doğacak o pırıl pırıl güneş? Ha ona da razıyım, “biz görmedik, çocuklarımız görsün hiç olmazsa”. Ki, bu bizim neslin en büyük sloganıydı..

Bak, hala işten eve sapsarı iskeletleri geliyor çocukların, çocuk yaştaki işçilerin. Hala fabrikalarda kolları kopuyor bu çocukların ve hala kemik ve kan. Hani seyredecektik 77 katlı mağazaların masalımsı rengârenk görüntülerini? Ha seyrediyoruz gerçi, içeri giremeden çoğumuz. Alamadan çocuğumuza bir çift su geçirmez ayakkabı ya da bir palto.

Haftada bir et girecek diyordun sofralarımıza. Yine kandırdın bizi. Kurbandan kurbana giren evler var hala. Ve gören gözleri kör edercesine ağlatan bir çocuğun hayalleri. “En büyük hayalim evimde yemek yiyebilmek” diyen o çocuk var ya boğazımızda bıraktı lokmalarımızı. Utandı insan olanlar ve ağladı. Utanmayanlar mı? Onlar zaten insan mı ki?

Bak bugün sınav var yine ve milyonlarla genç ter döküyor bu amansız yarışta. Hepsinin derdi tek; İyi bir puan alıp iyi bir üniversitede okumak ve iyi bir iş sahibi olup, uygar ülkelerin insanları gibi insanca yaşamak.

Dağlarına bahar gelmiş memleketimin diye coşkulu türküler söyleyecektik. Ancak dağları, dereleri ormanları yok ettiler üç kuruşluk altın uğruna. Ceylanlar tükendi dağlarda, güvercinler tükendi, bülbüller sustular gül kalmayınca.

Hani maviliklere sürecektik motorları? Ey koca Nazım, mavilik mi kaldı ki denizlerimizde. Müsilaj diye bir kelime daha kazandık. Denizin salyası deniyormuş. Deniz o kadar hunharca kirletilmiş ve zehirlenmiş ki kusmaya başlamış ve buna müsilaj deniyormuş. Eee, hani mavilik, hani sürülecek motorlar?

Ahh be koca Nazım, sen de kandırdın ya bizi, batsın artık bu dünya.

GÜZEL GÜNLER GÖRECEĞİZ ÇOCUKLAR

MOTORLARI MAVİLİKLERE SÜRECEĞİZ

ÇOCUKLAR İNANIN İNANIN ÇOCUKLAR

GÜZEL GÜNLER GÖRECEĞİZ, GÜNEŞLİ GÜNLER.

Son nefesimize kadar bu umudumuzu yitirmeden tutunacağız hayata. Sitemlerimle seni üzdümse affet be Nazım usta.