Hemşerim, Memleket Nire?

Bu ülkeden birçok yazar, birçok şair, birçok aşık, birçok müzik insanı ve bir de yediden yetmişe herkesin sevgilisi Barış Manço geçti. “Adam Olacak Çocuk” programındaki çocuklar bugün çocuk sahibi oldu. O kadar çok eser bıraktı ki saymakla bitmez. Neredeyse tamamına yakını beni mutlu etmiştir, fakat biri var ki bence çok düşündürücü bir şarkıdır fark edebilene. “Hemşerim memleket nire?” Şöyle bir yoklayın belleğinizi ve yakın çevrenizdekileri, ilk defa görüp de tanıştığınız birine birkaç cümleden sonra “Hemşerim memleket nere diye sormadık mı, sormadınız mı? İlk göze çarpan sorudaki garipliktir. Hemşeri (hemşehri) aynı şehirden iki insandan birisi olmasına rağmen karşısındakine hemşerim diye hitap edip sonra da memleket nere diye sormakla başlıyor gariplik. Ve şarkıda cevap veriyor “Bu dünya benim memleket.” Ne de güzel anlatıyor dünyalı olabilmeyi ve tüm dünya insanlarının hemşeri olması gerektiğini sevgili Barış. Yüreğindeki evrenselliği ve dünya kardeşliğini bir soru ve bir cevapla ne de güzel anlatabiliyor. Işıklar içinde uyusun.

İnsanoğlu var olduğundan beri hep bir aidiyet duygusu içinde olmak istemiştir bilinçaltında ve bunu da bilinç üstüne çıkarmakta bir beis görmemiştir.  Aynı ırktan olmak,  aynı ülkenin vatandaşı olmak, aynı şehrin hemşerisi olmak, aynı mahallenin mahallelisi olmak, aynı okulun öğrencisi olmak ve aynı takımın taraftarı olmak. Buna benzer muhtelif aidiyet duyguları insanoğlunun özellikle de ekonomik gelişimini ve düşünsel evrimini gerçekleştirememiş toplumlarda daha da belirgin düzeyde tezahür etmektedir. Kavgalar da savaşlar da bu aidiyet duygusunun yönetilememesinden ya da savaşlardan menfaat sağlayan güçlerin çok iyi yönetmesinden çıkmıştır. Silah üreticileri, ilaç üreticileri vb. büyük sermaye sahipleri bu duyguları körükleyerek ve bu ülkelerin yönetenlerini satın alarak bulundukları coğrafyayı kan gölüne çevirmişlerdir.

İşte bu düşünce ve duygular içinde tekrar tekrar dinledim Barış Manço’yu; “
Kendimi bildim bileli yollarda tükettim koskoca bir ömrü
Bir uçtan bir uca gezdim şu fani dünyayı
Okumuşu,cahili, yoksulu, zengini hiç farkı yok, hepsi aynı
Sonunda ben de anladım Hanya’yı Konya’yı
Sanki insanlık pazara çıkmış, ekmek aslanın ağzında
Bir sıcak çorba içer misin diyen yok
Dört duvarı ören çatısını kapatıp içeriden kilitlemiş kapıyı
Bir döşek de sana serelim buyur diyen yok
Tek bir soru, hemşerim memleket nire?
Bu dünya benim memleket
Hayır anlamadın hemşerim esas memleket nire?
Tövbe tövbe, dedim ya yahu bu dünya benim memleket.
Dünya kardeşliğinin ve dünya hemşeriliğinin gerçekleşebilmesi dileğiyle.