Rüyamda Çocuktum, Uyanınca Kadın

Saat sabahın erken saatleri… Herkes derin uykudayken ben, tuhaf bir rüya gördüm. Yine okul sıralarındaydım. O içine kapanık, utangaç, kendini kimseye anlatamayan, hayalleri bile yalnızca kendi kafasında yaşayan o liseli kız çocuğuydum.
Rüyada bile kendimi o hâlde görmek tuhaftı. Derken biri, omzuma dokundu. Hafifçe…
Sanki “Kalk artık” der gibi. Ve bir anda uyandım.

Yatağımda doğrulup karanlığa bakarken, o küçücük kız çocuğu gözlerimin önünde kaldı. Düşündüm… Daha dün gibiydi o günler. İçine kapanık halim, söyleyemediğim cümlelerim, kendime bile anlatamadığım korkularım.
Ve bugün… Bugün ben, o utangaç çocuktan bambaşka biri olmuşum. Özgüvenli, dışa dönük, hayallerinin peşinden giden bir kadın. Hayatın tam ortasında, kimi zaman yaralı, kimi zaman dimdik ama hep ayakta.

Babaannemin bir sözü gelir aklıma böyle anlarda:
“Ben senin yaşına gelmeyeceğim ama sen benim yaşıma geleceksin.”
Çocukken bu cümlenin ne demek olduğunu hiç düşünmezdim. Zamanın bu kadar hızlı geçebileceğine, yılların su gibi akıp gideceğine ihtimal vermezdim. Oysa ki zaman dediğin, sessiz sedasız, biz fark etmeden akıp gidiyor.

Ve biz, çoğu zaman o akışta kayboluyoruz.
Ertelediğimiz cümlelerimiz, yarım bıraktığımız hayallerimiz, korktuğumuz için gitmediğimiz yollar, söyleyemediğimiz duygular…
Oysa en kıymetli hazinemiz zaman.
Para kazanılır, eşya alınır, unvan gelir gider. Ama geçen zamanı geri alma şansımız yok. Ve her yeni gün, yaşama fırsatı. Her nefes, yarım kalan ne varsa tamamlamak için bir umut.

Bu gece, o rüya bana bir şey hatırlattı.
Eğer hala hayattaysan, hala bir şansın var.
Ne için dersen…
İçindeki o çocuğu affetmek için.
O hep susturduğun sesini duyurmak için.
Yarım bıraktığın ne varsa, ona sarılmak için.
Hayatını yeniden şekillendirmek için.
Ve belki de sadece kendin için…
Çünkü zaman geçiyor. Ama nasıl geçtiği, senin elinde.

Sen de kendine bir omuz dokunuşu say bu yazıyı.
Haydi, kalk.
Hala vaktin var.