Yaşadığım Bu Sorunda Benim Payım Ne?

“Kendi davranışlarımız için sorumlu kalmaktan kaçındığımızda, bunu bir başka kişi, kurum ya da varlığa yüklemeye çalışarak yapıyoruz. Ancak bunu yapmak, bu varlığa kendi gücümüzü vermek anlamına geliyor.” – Scott Peck_

Hayatımızda ne zaman işler yolunda gitmese hemen bir suçlu buluruz.
Sınavda başarısız oluruz: “Hoca kötüydü.” İş yerinde geride kalırız: “Patron çok baskıcıydı.” Bir yerlere yetişemeyiz: “Trafik sıkışıktı.” Kendimizi ifade edemeyiz ,“insanlar beni anlamıyor “

Evet hep benzer bahaneler .. Çünkü sorumluluğu başkasına atmak kolaydır. O an üzerimizdeki yükü hafifletir gibi olur. Ama aslında gizlice bizi daha zayıf yapar. Çünkü her defasında, gücümüzü elimizden alır ve başkalarına veririz.
Daha küçücük bir çocukken bile başını masaya vurup ağladığında annesi masaya vurup “Ah masacık, neden çocuğumun başını acıttın?” diyerek suçu masaya yüklemedi mi? Oysa o an çocuğa, “Dikkatli ol, böyle yaparsan canın yanar” denilseydi, çocuk kendi davranışının sonucunu görür ve hareketlerinde daha dikkatli olmayı öğrenmez miydi? Ama suçu dışarıya attığında öğrenme fırsatını da kaybetti.

Suçu başkalarına yüklemek, hayatın direksiyonunu onların ellerine bırakmaktır. Oysa direksiyonu yeniden elimize aldığımızda, yol ne kadar zor olursa olsun, gideceğimiz yön bizim elimizdedir.

“Patronum çok baskıcı, o yüzden böyleyim” diyerek sürekli mutsuz çalışanın bu bakış açısı, onun kendi sınırlarını çizmesini, kendini geliştirmesini, başka bir yol bulmasını engeller. Çünkü tüm gücü patronuna vermiştir. “Ben değişemem, çünkü o böyle” diyerek kendi elini kolunu bağlamıştır.
Ya da evde sürekli eşini suçlayan biri… “O değişmedikçe ben mutlu olamam” demesi ; “Benim mutluluğum onun elinde.” anlamına geliyor. . Yani kendi hayatının iplerini eşinin ellerine bırakmıştır.

Biz başkalarını suçladıkça, aslında onların kuklası oluyoruz. Oysa gerçek güç, “Evet, bu benim hayatım. Seçimlerim, tavırlarım ve sonuçlarıyla yüzleşmek bana ait” diyebilmektir. Çünkü sorumluluk aldığımız anda, değişim de mümkün.
Bahaneler sadece bizi zincirler. Sorumluluk almak ise önce ağır gelir ancak ardından bize güç verir.

Kendimize şunu sormayı deneyelim: “Bugün yaşadığım bu sorunda benim payım ne?”
Bu soruyu dürüstçe yanıtladığımızda hem özgürleşiriz hem de kendi hayatımızın iplerini yeniden elimize alırız.