Serap’la Laf Aramızda (4)

Konu: Kimseyi Korumuyorum Artık, Her Masanın İnsanı da Değilim

Ben yıllarca ne yaptım biliyor musunuz?
Herkesin küçümsediği, arkasından konuştuğu, alay ettiği, kenara itmeye çalıştığı insanlara sahip çıktım. Onların yanında durdum. İnsaniyet ettim. Çünkü şöyle düşünüyordum: “Birinin yanında kimse yoksa, orada ben olurum. En azından bir kişi insan gibi davransın.”

Ama hayat öyle bir tokat attı ki bana…
O sahip çıktıklarımın hepsi, en sonunda yine kendileriyle alay edenlerin yanında kol kola, kahkahalar atarak boy gösterdi. Hatta bazısı, sırf yalnız kalmamak için kendisine kötülük edenleri bile dost belleyecek kadar acizmiş.

İşte o gün dedim ki:
“Bundan sonra kim ne yaparsa yapsın, ben izleyiciyim. Kim kimin kuyusunu kazıyor, kim kimi sırtından bıçaklıyor, kim iki yüzlü, kim sahte, umurumda değil.”

İyilik mi?
Yine yaparım.
Ama değer bilen için.
Öyle her önüne gelene kalkan olmam, laf yetiştirmem, hakkını savunmam. Çünkü herkes senin gibi değil. Ve herkes senin verdiğin emeği, dostluğu, iyiliği hak etmiyor.

Ben artık her masanın insanı değilim. Her sahnenin figüranı da değilim.
İster entrika çevirsinler, ister dostluk oyunu oynasınlar, ister sahte kahkahalar atsınlar… Ben bana iyi gelen insanlarla, içi dışı bir, sahici insanlarla bir aradayım.

Ve en güzeli ne biliyor musun?
O insanların birbirine oynadığı numaraları izleyip, kendi hayatıma şükretmek.
Uzaktan bakıp “Yine film başlamış” deyip çayımı alıp izlemek.
Senaryoya bulaşmadan, yan karakter olmadan, kendi hikayemi yazıyorum.

Çünkü hayat bana şunu öğretti:
Bazıları, yanında duran insanı görmez, onun verdiği emeği unutur.
Bazıları, yalnız kalmamak uğruna kendisini ezene bile sarılır.
Sen de kenardan izlersin, hatta bazen içinden “Film güzelmiş, devam edin” dersin.

Benim kararım net:
Kimsenin kirli oyununa, yarım ağız dostluğuna, göstermelik kahkahasına dahil değilim.
Kendi keyfime, kendi yoluma bakıyorum.

Sen de dene.
Hafifliyorsun. Vallahi bak.

Sevgiler,
Serap’la Laf Aramızda